Duvel Blues voert bij elke editie graag enkele acts op voor de fijnproevers en Corey Harris is een sprekend voorbeeld. Aan hokjes denken zal deze zanger-gitarist zich niet bezondigen. Hij mag dan al in de blues traditie geworteld zijn, Harris is tevens een van de weinige artiesten die succesvol balanceren op de lijn tussen blues en reggae. Alsof dat niet volstaat, kijkt hij met evenveel plezier over het muurtje richting folk en country. Het eerste leverde hem een medewerking op met Wilco en Billy Bragg, het tweede zorgde voor een plaats op het album “A Tribute To Johnny Cash”. Voor wie van bezielde rootsmuziek houdt, recht uit het hart, was Corey Harris de te ontdekken naam van Duvel Blues 2014.

Festival organisators zoeken voor hun programmatie altijd naar diversiteit, om een zo breed mogelijk publiek aan te trekken. Dit jaar in Puurs, is “Corey Harris & The Rasta Blues Experience” deze “vreemde eend in de bijt”…

Velen muziekliefhebbers zullen hier blij mee zijn, maar ook een beetje verwonderd. Is dit juist? Kan je ons vertellen wie Corey Harris is en wie zijn de “Rasta Blues Experience”?

De vreemde eend in de bijt? (Lachje…) Neen, helemaal niet. We passen vandaag perfect in het plaatje. Wat je vandaag gehoord hebt was vooral blues!
Wie we zijn? Ikzelf, ik ben geboren in Colorado. Mijn ouders zijn van Texas en Kentucky. Ik speel al muziek van toen ik nog op school zat. Ik moet toen acht, negen jaar oud geweest zijn. Ik zat toen op school in de tweede of derde graad denk ik… Op school speelde ik viool, maar ik speelde toen ook trompet en bariton (tenor sax)… Toen ik twaalf was, ben ik voor de lol, gitaar beginnen te spelen. Ik speelde toen ook saxofoon, maar gitaar ben ik blijven spelen.

Mijn echte muziek carrière begon in het begin van de jaren ’90, toen ik in New Orléans woonde. Alles begon op de straat, waar ik speelde. Later trad ik op in clubs en verplaatste ik me met mijn wagen, om in andere plaatsen te kunnen gaan spelen. In 1993 ontmoette ik Larry Hoffman, een man die schreef voor ‘Living Blues Magazine’. Hij had contacten bij het ‘Alligator Records’ label. Hij en ik besloten te gaan samenwerken en partners te worden. We maakten een demo en stuurden die naar Alligator Records, naar Lucy Brown. Daarna startte alles en maakte ik mijn eerste tour in Europa voor Alligator Records. Ik tourde in 1996 samen met Eddy Kirkland en Shirley Johnson. Dat was mijn start…
Ondertussen heb ik al vijftien albums uitgebracht. De meeste albums zijn blues albums en originele muziek, maar soms is het een mix van soorten. Algemeen probeer ik de roots muziek te vertegenwoordigen.

Je hebt een uitgebreide CV: Je studeerde af aan het College in Lewiston, Maine – Je werd beloond met een eredoctoraat – Je behaalde een beurs voor talenstudies – Je was leraar in Napoleonville, Louisiana… maar toch besloot je om muzikant te worden. Wanneer realiseerde je dat muzikant worden je uiteindelijke bestemming zou zijn?

Toen ik zestien, zeventien jaar oud was, wou ik al muzikant worden. Het duurde tot ik een twintiger was, vooraleer ik volledig en alleen voor de muziek ben gegaan. Als je jong bent, heb je de moed niet om er volledig voor te gaan, want je hebt geld nodig voor andere dingen en om te kunnen leven. Eenmaal de keuze gemaakt, besefte ik dat, als ik voor de muziek ga, ik alleen voor de muziek moet gaan en dat een andere extra job niet meer kon. Het zou dan werkelijk 100% muziek worden… Toen ik er mee begon was ik twee- drieentwintig. 

In 1995 bracht je je eerste solo album “Between Midnight & Day” uit met hierop een hele reeks covers (Fred McDowell, Charlie Patton, Muddy Waters…) Wat zijn je muzikale invloeden?

Als je praat over blues, is voor mij de basis Charley Patton, (Eddie James) “Son” House (Jr.), (Sam John) “Lightnin’” Hopkins… maar ook (de country zanger van de White familie: Buck White, Fred McDowell, …  Mijn top drie (besluit Harris) zijn: 1- Charley Patton, 2- “Son” House en 3- Fred McDowell, allen echte “blues men”! 

En daarbuiten? Ik luister veel naar roots muziek op de radio. Ik hou van cultuur. Ik ben fan van “The Gladiators” [een roots reggae band uit Jamaica rond Albert Griffiths, Clinton Fearon en Gallimore Sutherland], van Bunny Wailer [ook bekend als Bunny Livingston, geboren als Neville O'reily Livingston (Kingston, Jamaica), is een Jamaicaanse reggae-artiest], van  John Mason, Stapleton…

Ik hou veel van West Afrikaanse muziek en ik verbleef lang in Mali.

De naam van je band (“The Rasta Blues Experience”) laat al blijken dat je qua stijl heel moeilijk in één vakje onder te brengen bent. Hoe zou je zelf je stijl omschrijven?

Op de éérste plaats ben ik gitarist. Ik tracht verschillende soorten gitaren te kunnen spelen. Ik heb een lap steel gitaar. Ik speel een beetje banjo (maar die heb ik vandaag niet bij me) en ook een beetje op de drums. Ik ben ook een percussionist. Ik speel wat Djembé en nog enkele andere Afrikaanse percussie dingen. 

Stijl? Je kunt ons inderdaad niet in één specifiek vakje duwen. Mijn muziek is roots. We zijn bezig met blues. Blues is de basis van alle populaire muziek. We brengen echter niet “enkel” blues muziek, want we doen alle takken van de muziekboom, zelf het loof van de muziek.    

Je was vaak in Afrika (in 2002 in Mali samen met Ali Farka Toure voor de opnamen van zijn album “Mississippi To Mali”). Liggen je muzikale roots in Afrika?

Mijn muzikale roots in Afrika? Ongetwijfeld, want ik ben een Afrikaan. De roots van alle muziek liggen in Afrika en het is wetenschappelijk bewezen, dat we allen genetisch afkomstig zijn uit Afrika.

Amerika? Overal in de wereld is er muziek en er is helemaal niets mis mee, dat je blues wil spelen en dat je daarvoor naar de Mississippi wil gaan. In Afrika kan je alles terug vinden. Als je naar Afrika gaat en je leert er in Mali spelen en je gaat met deze muziek naar de Mississippi, dan zal je muziek ook klinken alsof die muziek bij de Mississippi thuis hoort. Je zult je daar als muzikant goed voelen. Alles is één erfenis, die bij elkaar gehouden wordt door de geest en de tijd.     

Ik ben naar Afrika gegaan om mezelf persoonlijk beter te leren kennen, voor mijn geschiedenis en verleden. Het verhaal van de slavernij begint in West Afrika, Congo, Mali…

Hoe moeten we omgaan als je over de muur heen kijkt richting country en folk? Ik denk hier o.a. aan je samenwerking met Billy Bragg en Wilco, voor het schrijven van de muziek voor "Hoodoo Voodoo On Mermaid Avenue”, een album met teksten van  Woody Guthrie)? 

Eigenlijk weet ik niet zo heel veel over folk en country… Toevallig speel ik op enkele albums een beetje banjo. De banjo is eigenlijk origineel een instrument, dat aanvankelijk enkel de negers bespeelden. Het is pas na de Burgeroorlog in de States, in de herstelperiode, dat ook de blanken op de viool, banjo, wasbord… zijn gaan spelen. De drums waren er eerst om te communiceren (tussen de slaven) en zijn pas veel later een instrument geworden om muziek te maken. De banjo, dat éérst een Afrikaans instrument was, is dan pas populair geworden en is men gaan gebruiken in folk en country muziek.

Muziek is “a way of life”. Zijn er buiten de muziek ook andere dingen die je raken?

De belangrijkste dingen in mijnleven zijn: vrijheid, ‘reduction’ en repatriëring. Muziek gebruik ik om mensen dingen bij te brengen. Ik leer ze dingen over Afrika, over culturen, over blues muziek… Verder schrijf ik. Ik heb net een boek geschreven over mijn periode die ik doorbracht met Ali Farka Tore, “Jahtigui”. [te vinden op amazon of createspace ]. Soms schrijf ook eens een artikel voor ‘Living Blues Magazine’.

Wat leerde je in de muziek over jezelf?

Ik heb geleerd wat muziek betekent in je leven. Welke plaats het inneemt. In ieder aspect van het leven is muziek altijd heel belangrijk. Muziek is er niet enkel voor plezier, maar is heel functioneel. Er zijn, naargelang de omstandigheden, heel veel soorten muziek. Muziek is een werktuig! En, er is het ritme… Ritme in de muziek is erg belangrijk. 

Welke periode in je leven was de meest interessante?

(Zonder na te denkenJ) Vandaag - Iedere dag! Omdat je nooit weet wat er iedere dag staat te gebeuren, maar dat interesseert me feitelijk ook niet. Als je ergens bent, moet je genieten van de dag, van elk ogenblik dat je er bent… Wat er nu gebeurt is het beste moment van de dag.

Ben je voor je laatste album “Fulton Blues” ook gaan zoeken naar andere muzikale invloeden?

Neen, de sound van het album is heel traditioneel. De teksten zijn heel eigentijds en gaan over wat wij vandaag, nu, als negers meemaken in de Amerikaanse samenleving. 

Welk advies zou je geven aan beginnende muzikanten?

Zorg dat je goed voorbereid bent. Je zult offers moeten gaan doen, je zult soms moeten kunnen afzien. Veel oefenen, veel discipline èn neem je tijd! Werk hard en zorg ervoor dat je fans je steunen. Ze zullen er altijd voor je zijn (niet de platen maatschappij!)

Laatste vraag: Wat zijn je plannen voor de toekomst?

Een nieuw album, een nieuw boek en opnieuw naar Afrika gaan… druk, druk!

Corey Harris, bedankt voor je tijd en maak er nog een fijne dag van!

Eric Schuurmans

meer foto's